Duszpasterstwo rodzin nie może zapomnieć o samotnych matkach, które zdecydowały się na urodzenie i wychowanie dziecka. „Należy budzić szacunek dla ich postawy, umacniać w okresie oczekiwania na urodzenie dziecka i wspomagać je po urodzeniu”. Szczególną pomoc samotnym matkom, która przynosi konkretne owoce zarówno od strony materialnej jak i psychologiczno-duchowej, oferują prowadzone przez Kościół katolicki Domy Samotnej Matki. Dzięki działalności tego typu domów wiele brzemiennych kobiet, które otrzymały wsparcie i profesjonalną pomoc, postanowiło urodzić i wychować własne dziecko lub oddać je do adopcji. Ponadto dzięki propagowaniu idei domów dla samotnych matek nastąpiła pozytywna zmiana nastawienia opinii publicznej wobec kobiet, które z różnych powodów samotnie wychowują dziecko.

Do Domu Samotnej Matki przyjmowane są kobiety, które nie mogą urodzić dziecka w środowisku rodzinnym ze względu na obiektywnie trudne warunki, w jakich się znalazły. Czas pobytu w domu trwa zazwyczaj dziewięć miesięcy: kobiety przyjmowane są od trzeciego miesiąca ciąży, natomiast odchodzą z domu trzeciego miesiąca po urodzeniu dziecka. Kobietom przebywającym w Domu Samotnej Matki gwarantuje się anonimowość i dyskrecję oraz zapewnia się pomoc duchową, opiekę medyczną i socjalną. Pensjonariuszki mogą uczestniczyć w codziennej Mszy św., mogą brać udział w katechezach, oglądać filmy religijne, korzystać z dostępnych w domu środków społecznego przekazu. Kobiety po urodzeniu mogą pozostawić dziecko do adopcji w placówce, jednak – jak pokazuje praktyka – wiele matek po przyjściu na świat dziecka zmienia swoje zamiary i decyduje się na jego wychowanie. W razie potrzeby, udzielana jest im wówczas pomoc w nawiązaniu zerwanych relacji z najbliższą rodziną.